De universiteit van Ljubljana in Slovenië heeft een revolutionaire techniek ontwikkeld om het gistbezinksel na de tweede gisting op fles te scheiden van de wijn: magnetisme. Het komt er in het kort gezegd op neer, dat de gist wordt bekleed met nanodeeltjes van ijzer. Zo wordt de droesem magnetisch en is hij gemakkelijk van de wijn te scheiden. Volgens de onderzoekers duurt het nog maar een kwartiertje in plaats van de gebruikelijke dagen (met gyropalette) of weken (met manuele remuage). Het proces is bovendien goedkoop want de nanodeeltjes zijn gemakkelijk in grote hoeveelheden te maken.

Twee tegenargumenten vegen de onderzoekers al meteen van tafel: de proces laat in de wijn weliswaar een residu achter, maar dat blijft binnen de Europese normen voor witte wijn en bovendien is het residu onschadelijk. Het tweede tegenargument, namelijk de invloed op de smaak, blijkt ook niet zo sterk want die invloed is er nauwelijks. Hooguit worden enkele aroma’s iets sterker benadrukt.

Is dit dan de heilige graal voor de productie van champagne? Kan dit proces de prijs drukken? ik geloof het niet en wel om twee redenen.

Ten eerste: het mag dan wel gaan om een onschadelijk procédé, dat geen giftige stoffen achterlaat in de wijn, het komt toch erg chemisch over en dat vreet aan het imago van authenticiteit. Geen enkele producent zal bij het grote publiek het zorvuldig geconstrueerde beeld van het ambachtelijk proces van de tweede gisting op fles onderuit halen door één stadium te versnellen met een artificieel aandoende techniek.

Ten tweede: wat is het nut, als je weet dat champagne in het beste geval na vijftien maanden op de markt mag verschijnen? Die enkele dagen nodig voor de mechanische remuage zullen amper doorwegen in de prijs.

Voor de productie van goedkopere wijnen die toch prat gaan op de tweede gisting op fles is het misschien een goede vondst, maar ik zie de magnetische gist nog niet snel opduiken in de champagnefles.