Op 22 juli wordt de wet van kracht die de afbakening van het grondgebied van Champagne verzekert. Als voornaamste criterium voor gronden om ingesloten te worden, werd gesteld dat er van oudsher wijngaarden moesten aanwezig zijn: ofwel op het moment van ondertekening van de wet, ofwel voor de druifluis toesloeg. Elk dorp moest zijn eigen percelen omschrijven die geschikt waren voor de wijnbouw, waarna een interdepartementele commissie de lijst moest goedkeuren. Dit werk was klaar in 1936 en 399 gemeenten stonden op de uiteindelijke lijst. Bovendien werd er een verschil gemaakt tussen twee afbakeningen: een eerste, waarbinnen alle stappen van het productieproces mogen plaatsvinden, en een tweede waarbinnen men enkel de druiven mag verwerken tot champagne. Bij dezelfde wet werd de onderverdeling “Champagne” en “champagne Deuxième Zone” verlaten. Tenslotte wordt vastgelegd welke druivenvarieteiten mogen gebruikt worden. Naast de chardonnay, pinot noir en pinot meunier worden nog de arbane en de petit meslier toegelaten.